Als kind kon ik bij andere mensen voelen waar het zeer deed. Als ik de bewuste plek dan ging ‘masseren’ verdween de pijn. Ik deed dat bij alle ooms, tantes, oma’s en opa’s die een zere rug, hoofdpijn of anderswat hadden.
Ik was als kleuter dol op de serie van ‘Het kleine huis op de prairie.” Ademloos keek ik ernaar. Ik zag Laura opgroeien en lerares worden en ik vond dat zo romantisch… Dat wilde ik ook. Dus ik ging naar de PABO. Mijn stages liepen niet zo lekker, maar de zere nek van Melle, de conciërge op de PABO vaarde er wel bij…
Na zes jaar lesgeven
Na zes jaar lesgeven had ik wel door dat ik niet bepaald een natuurtalent was. Maar ik was (en ben) een strebertje. Dus ik zorgde voor een strak programma en deed Heel Erg Hard Mijn Best. Maar het was ondertussen alles behalve romantisch.
Ik kwam een collega juf tegen die een massagecursus had gedaan. Ze vertelde dat masseren goed hielp tegen spanning. Dus maakte ik een afspraak bij haar.
Opluchting
Tijdens die afspraak bleek dat ik veel te veel op mijn nek had genomen in die afgelopen jaren. Zonder woorden te gebruiken, tijdens zo’n zes massagesessies, werd ik bevrijd uit de gevangenis die ik zelf had gecreëerd . Wat volgde was de opluchting. Na elke keer voelde ik me lichter en weer een stukje meer mezelf worden.
Ik was er aan toe
Ik was er aan toe om een ander beroep te leren en herinnerde me weer waar mijn talenten lagen. In geen enkele beroepskeuzetest op de HAVO leer je dat je masseur kunt worden… Maar dat was wat ik het allerliefste wilde gaan doen. In de jaren daarop ben ik me gaan bekwamen in shiatsutherapie.
Ondertussen
Ondertussen had ik al ergens anders een cursus voetreflexologie en een workshop hotstone massage gedaan. En meteen al had ik klanten thuis op een als praktijk ingerichte slaapkamer. Een buurjongen hielp me met het opzetten van de website en leerde me om deze bij te houden. Ik maakte folders en begon te adverteren in de krant. Ik vroeg een BTW nummer aan en liet me inschrijven bij de Kamer van Koophandel.
Een ruime en rustige locatie
Thuis werken lukte niet goed met hele jonge (en behoorlijk drukke en luidruchtige…) kinderen, dus uiteindelijk ben ik na meerdere keren te zijn verhuisd met het bedrijf terecht gekomen in mijn huidige pand aan de Stelpswijk. Een ruime en rustige locatie waar ik me helemaal op mijn plek voel.
‘beroepshonger’
Achttien jaren zijn sindsdien voorbij gevlogen en elke dag leer ik meer en meer. Jaarlijks volg ik nascholingen en ik merk dat ik een niet te stillen ‘beroepshonger’ naar kennis heb.
En elke dag realiseer ik me;