Zondagochtend half acht

Ik ben net wakker  geworden na een rotnacht naast mijn hevig snurkende echtgenoot. De caravan was vanaf het begin af aan mijn veilige, opgeruimde haven.  Ik kijk om me heen….Overal spullen. Niet meer ingedeeld nadat we een paar dagen geleden thuis zijn geweest voor de was.

Ik heb twee maanden niet meer mogen werken en morgen ga ik weer beginnen. We moeten opruimen en terug naar de realiteit. De zaak moet worden ingericht naar de nieuwe corona samenleving.

  Ik voel me uitgerust en strijdvaardig.

De afgelopen maanden hebben veel voor me opgeleverd. Te beginnen met minimaal tien extra kilo’s. Als ik op een van mijn kuipstoeltjes zit hier dan kan ik me er precies inpersen. Ik neem die stomme stoel nog net niet mee aan mijn achterwerk als ik opsta. De camping is gemaakt voor vakantie. En als je vakantie hebt dan eet je rotzooi. Als ik stress heb trouwens ook. Een supercombi.

Aan het begin van mijn tijd hier heb ik zo veel gewandeld, maar door teveel koolhydraten en suikers is mijn energie toch wel wat minder geworden. Drie weken geleden deed ik nog een radslag op het veld. Dat gaat me nu even niet meer lukken.

Al een paar jaar voel ik me overwerkt.

Jaar in jaar uit dertig mensen per week , vaak zeven uur pas thuis. Ik heb een omscholing gevolgd om yogalerares te worden, ook daar ben ik een paar jaar mee bezig geweest. Juist door alle yoga behield ik mijn rust. En voelde ik dat het me allemaal te veel was.  Dus de plannen voor de yogaschool heb ik maar terug gedraaid. Maar ik bleef vijf dagen in de week masseren. En de schoonmaak van de zaak. En de administratie. En nascholingen. En intervisie.  En research voor klanten.

Werken aan de website

En nu dus noodgedwongen twee maanden niets. Ik begon met werken aan de website. En de administratie. Daar heb ik een paar weken mee kunnen vullen,  Tot ik me realiseerde dat het langer dan de vooraf ingeplande drie weken zou duren. Veel langer.

Richtingloos

Ik ben daarna in elkaar geploft als een geslachte kip. Ik voelde me compleet richtingloos. En daar overheen kwam het gemis van mijn moeder. Mijn moeilijke moeder. Die zo grandioos van karakter is veranderd sinds ze begint te dementeren.

Mijn gekke, manisch depressieve moeder. Mijn zus en ik waren in onze jeugd meer haar moeder dan zij die van ons. En vol interesse in mij en mijn gezin sinds haar hersenen zich vullen met mist. Een deurtje geopend naar mijn hart waarvan ik het bestaan niet had kunnen vermoeden.

  Sinds anderhalf jaar

woont ze in een verzorgingstehuis. Sinds die tijd logeer ik een keer per maand met manlief bij haar daar in Den Helder vanuit hartje Friesland. Dan nemen we haar mee te lunchen bij restaurants, voor haar en voor mij een kostbaar uitje. We kijken naar een goede film, met verantwoorde lekkere hapjes. Een film waar ze de helft niet van snapt, maar dat geeft niet want ze ervaart zo de warmte van het gezellig samen zijn.

In de ochtend verzorg ik haar dan. Ik geef dan haar medicijnen en help haar met douchen. Ze ziet eruit als een smeltkaarsje die mijn hart doet smelten. Het voelt alsof ze mijn kleuter is, klein en kwetsbaar. Ik kleed haar aan. En we nemen daar alle tijd van de wereld voor.

Tranen vlekken op de inkt

Ik ben bang dat ik je een jaar zal moeten missen mam. Vandaag is het moederdag. Tranen vlekken op de inkt terwijl ik dit opschrijf. Als er weer bezoek mag komen zal dat telkens dezelfde moeten zijn en dat zal dan mijn zus zijn, want die woont vlak bij je.

Ik leer ermee leven . Want ik wil dat zij blijft leven.

  vriendinnen

In deze tijd heb ik me gerealiseerd hoe weinig mijn werk eigenlijk voor mij betekent.  Ik heb me gewenteld in de omgang met mijn vriendinnen. Soms onder het genot van liters wijn.

Eten en zuipen

zijn de eerste twee levensbehoeftes die je ervaart bij stress. En dan ben ik dankbaar voor het feit dat ik een leven lang al af en toe migraine heb want de medicatie daarvoor werkt geweldig als je een kater hebt. Bizar genoeg voel je je vele malen optimistischer na het nuttigen van twee flessen kerstwijn die toch al jaren in de kast lagen.

Strijdvaardig ben ik.

Want voortaan zorg ik dat ik een dag minder werk. Ik word straks vijftig. En mijn vriendinnen ook. Het is tijd om tijd te nemen voor ze. Nu ik ze nog bij me heb.

Lang leve mijn Lock Down. Het was goud waard.

 

Onze verbouwplannen gaan we nog even bewaren
Mijn belangen zijn verschoven
Het enige dat nu telt zijn mijn dierbaren
En ze kunnen me niets garanderen
Niets beloven

Als kleuter klom ik op de keukenkast
Kreeg de hele inhoud op mijn bast
Mijn moeder stelde me gerust
Had mijn pijntjes weg gekust
Ze kocht een nieuw servies
Had zich er in berust
En handelde heel praktisch

Nu ben ik al groot
En ben jij kwetsbaar en bloot
Genietend van je douchebeurt
Waarom heb ik altijd zo gezeurd?

Mam je zit in mijn hart
Ook al ben je af en toe wat verward
De wereld is niet veilig meer
En mam dat doet me zo zeer
Ik wil je nog niet kwijt
En dat is waarom ik je voorlopig vermijd